O njeri...

O ti njeri që erdhe në dynja

Shpirti si të erdhi jetën kush ta dha

Mbërrite në këtë botë hiç pa e menduar

Çdo gjë e gjete gati e të sistemuar

Ishe një foshnjë që asgjë s’kuptoje

Në krahë të mbanin e veç belbëzoje

Pastaj u rrite e u zhvillove

Rrugën e jetës me vrull e more

Fillove me naze e arrogant të jesh

S’mendoje dy herë që llafin ta kthesh

Vepron me epsh e si ta thot mendja

Kufijtë i kalon si ta ketë ënda

Jeton i shkujdesur e mendjen s’e vret

Të gënjen mendja se çdo gjë e di vet

Por ja krejt papritur të vjen një fatkeqësi

Qan e dëshpërohesh o i mjeri ti

Fillon pastaj Zotit tënd t’i lutesh

Me ngulm e me shpresë e në lotë mbytesh

Dhe ja i Plotfuqishmi ty të mëshiron

Por ti kaq deshe dhe Atë e harron

Jetës së shkujdesur prap iu riktheve

Plot forcë e siguri veten e pandeve

Të ishe i tillë sikurse mendove

Të keqen që të ra përse nuk e ndalove?

Ecën në tokë tërë mendjemadhësi

E s’di pse jeton, ah i gjori ti

Pa rregulla e kufij jetën jeton

Të bindurit e të devotshmit ti i ofendon

Vallë s’mendon se kush të krijoi?

Në formën më perfekte ty të ndërtoi

Allahu i Madhëruar të përsosi ty

Të dha logjikë, veshë edhe sy

A nuk meriton Zoti yt i Vetëm të adhurohet

Mëngjes e mbrëmbje Ai të madhërohet

Po të ikin vitet e s’kanë më kthim

Veç qejfi e rehati për ty janë qëllim

Tek gjëra pa vlerë ti gjen kënaqësi

E njerëzit e pamoralë janë shembull për ty

Por çuditërisht kur dikush Islamin e mban

Tërë përbuzje thua: ç’bën ky la nam!

Vallë, si mendon se mbaron me kaq?

Veç qejf e rehat e do të dalësh paq?

Ktheju Zotit tënd e shko drejt mirësisë

Vish rrobën e turpit e të përulësisë

Zbukuroje veten me dritën e Imanit

Bëhu i sinqertë, jo vegël e shejtanit

Andaj kthehu tek Ai e mos vono

Se ata që pendohen Zoti yt i do.